Mont Blanc 4810

Wyjazd rano z Katowic. Planowany przyjazd na miejsce o godzinie 19:00

Posiłki i napoje pokrywamy we własnym zakresie.

Dzień rozpoczniemy przygotowaniem się do drogi. Sprawdzamy sprzęt i wyruszymy w kierunku schroniska. Przejdziemy przez wioskę Gran Paradiso by kontynuować nasz 2,5 godzinny trekking wzdłuż doliny. Po krótkim odpoczynku rozłożymy mapy topograficzne i zidentyfikujemy wszystkie otaczające nas masywy górskie. Wieczór spędzimy wspólnie delektując się potrawami lokalnej kuchni i dobrym winem.

Posiłki i napoje w schronisku Vittorio Emanuele pokrywamy we własnym zakresie.

Budzimy się w środku nocy o 03:30. Po śniadaniu sprawdzamy sprzęt, upewniamy się czy nic nie umknęło naszej uwadze, po czym wraz z naszym przewodnikiem wyruszamy na lodowiec. W ciemnościach poruszamy się bardzo ostrożnie, czołówki oświetlają nam drogę usianą licznymi szczelinami. Około 06:00 wraz ze wschodem słońca, wszystko wokół nas przybierze kolor różu, a seraki i 3-tysieczniki przytłoczą nas swoja wielkością. Po kilku godzinach dotrzemy do najwyższego punktu Gran Paradiso (4.061m n.p.m). Po chwili odpoczynku i przerwy na zdjęcia wyruszymy w drogę powrotną.

Opieka przewodnika wliczona w cenę pakietu.
Posiłki i napoje pokrywamy we własnym zakresie.

Dzień poświęcony na odpoczynek spędzamy w Chamonix.

Początkiem drogi jest wieś Les Houches, skąd kolejka linowa zabiera nas do stacji Bellevue (1800 m). Stamtąd kolejką zębatą dostajemy się do końcowej stacji Nid d’Aigle (2380 m), skąd zaczyna się zasadnicze podejście. Ścieżka kluczy w surowej, kamienistej scenerii, wspinając się powoli (pod koniec nieco stromo) ku wschodowi. Po drodze mijamy stary, kamienny schron (Baraque des Rognes, 2768 m), mogący służyć jako awaryjny w razie niepogody i docieramy do schroniska Tete-Rousse (3167 m).

Za Tete-Rouse czeka najtrudniejszy i najbardziej ryzykowny odcinek: przejście Grand Couloir, zwanego Kuluarem Śmierci lub Rolling-Stone. Ta druga nazwa dobrze oddaje jego naturę. Opadając setki metrów spod szczytu Aiguille du Gouter, zbiera lawiny śniegu i kamieni, z impetem lecące przez ścianę. Kuluar ma mniej niż 100 metrów szerokości, rozegrało się w nim jednak sporo dramatów, a niespodziewane obrywy zabrały życie wielu wspinaczom. To w tym miejscu zginął w 2011 roku polski himalaista Wojciech Kozub i tu statystycznie ulega wypadkowi najwięcej ludzi idących na szczyt. Obrywu i lawiny nie da się przewidzieć. Istnieją plany poprowadzenia stalowej kładki nad żlebem. Dopóki to się jednak nie stanie, należy go przechodzić zawsze w kasku, z asekuracją i możliwie wcześnie w ciągu dnia. Po jego drugiej stronie zaczyna się podejście skalnym żebrem (stromo, miejscami trudności II, miejscami ubezpieczenia ze stalowych lin).

Kilkaset metrów wyżej, pod wierzchołkiem Aiguille du Gouter, stoją dwa schrony: stary, do którego docieramy najpierw i nowy, przypominający kapsułę z filmu sci-fi. Za nim (3835 m) zaczyna się zasadnicza droga na szczyt. Wychodzi się na nią jeszcze nocą, zazwyczaj około 2.00. Z początku wąską granią, a potem szerokim zboczem, zazwyczaj po śladach poprzedników, wspinamy się długo, ale dość łagodnie w okolice szczytu Dome du Gouter. Omijając nieco jego wierzchołek schodzimy na przełęcz Col du Dome (4240 m). Po drugiej stronie przełęczy znajduje się schron Vallot (4362 m). Blaszana buda, przytwierdzona do skały, była dla wielu osób ratunkiem, gdy zła pogoda dopadła ich pod szczytem. Wciąż pamiętam, jak przeczekiwałem w niej śnieżycę podczas nocnego wejścia w gronie kilkudziesięciu ludzi, którzy błyskawicznie wypełnili ciasną przestrzeń. Sam Vallot pomyślany jest jako miejsce awaryjne i nie należy nocować w nim, gdy nie ma zagrożenia zdrowia bądź życia. Niestety, wiele osób z rozmysłem wybiera go jako miejsce biwakowe, odbierając przestrzeń osobom naprawdę potrzebującym. Ze swojej strony apeluję: nie róbcie tego bez potrzeby! Za sprawą nocujących tam ludzi Vallot wyglądem i zapachem przypomina śmietnisko.Za schronem zaczyna się ostateczne podejście pod szczyt – 500 metrów podejścia zwężającą się granią Bosses. Prowadzi ona, kilkakrotnie zmieniając kierunek, w stronę szczytu. Przy dobrej pogodzie należy być przygotowanym na wymijanie i wyprzedzanie innych zespołów. Ważnym punktem orientacyjnym są na niej ciemne skały, opadające pionowo po prawej stronie. Nazywane la Tournette, znajdują się 135 metrów w pionie poniżej szczytu. Za nimi grań lekko zakręca, po czym coraz łagodniej prowadzi w stronę najwyższego punktu.

Szczyt Mont Blanc ma postać około 30-metrowego, dość płaskiego fragmentu grani. Przy złej pogodzie łatwo go przegapić, brak tu wyraźnego punktu kulminacyjnego. Ze szczytu rozciąga się widok na szczyty Alp Francuskich. W oddali na zachodzie można dostrzec wierzchołki masywu Ecrin, na wschodzie dumnie wznosi się Matterhorn, Monte Rosa i inne szczyty Alp Walijskich, odległe w linii prostej o 70 km. Nieco bliżej iglice Grandes Jorasses, a u naszych stóp wierzchołki Mont Maudit i przepaść wschodniej ściany Mont Blanc.

Wróćmy do Chamonix

Wróćmy do Polski